** Inspirations **

Inspiratie. Het is iets dat je plots overkomt. Er achter gaan zoeken heeft geen nut. Plots kom je iets tegen en denk je: Dat is het! Als artiest gebruik je die inspiratie vervolgens om een nummer te schrijven of een schilderij te maken of in Dries Van Noten zijn geval: een nieuwe collectie ontwerpen.
Mode inspireert mode. Maar er is meer nodig om als modeontwerper een nieuwe lijn te creëren.
Dries Van Noten laat zich inspireren door alles en iedereen in de wereld rond hem. Popsterren, verre culturen, schilderijen, mode-iconen en zelfs scènes uit films.

In het Modemuseum te Antwerpen toont Dries Van Noten de weg die hij heeft afgelegd als een van de bekendste modeontwerpers van België. Door de donkere setting waarin de tentoonstelling is opgesteld lijkt het bijna alsof we in de gedachtengang van de kunstenaar zelf zitten. Donkere gangen leiden ons naar lichtpunten van inspiratie. Er wordt telkens een deel uit zijn collectie belicht en verder geaccentueerd met bijhorend kunstwerk, icoon, stijl, geografische duiding of andere bron van begeestering. We belanden telkens weer in een wervelwind van patronen, kleuren en stijlen zonder de rode draad van het geheel uit het oog te verliezen. Van Noten bewandelt graag de grens tussen mooi en lelijk, tussen kunst en kitsch. Toch slaagt hij er in het eindresultaat te laten werken.

De hersenkronkel waar ik het meest van onder de indruk was, was een deel van de collectie waar hij zin idee had gehaald uit een film. En niet uit de gehele sfeer of inhoud van de film, neen, slechts uit een scène. De verdrinkingsscène in de film The Piano. We belanden hier in een donkerder deel van de tentoonstelling. Overheersende kleuren zijn zwart, wit en verschillende tinten grijs (net geen vijftig). De kleren plakken tegen de mannequins alsof ze nat zijn van het water. Er wordt gewerkt met netten, illusies van opspattend water en een mosselpot van Marcel Broodthaers om het af te maken. Verder passeren we een goudbom, historische gewaden en zelfs de Punk periode gaat niet aan ons voorbij. We belanden halverwege de tentoonstelling in een oase van bloemen, bomen, mossen en de bijhorende felle kleuren en groene geuren. Inderdaad, dankzij de geur muren wanen we ons zowaar in een echt bos, tot ergernis van de gidsen die elke avond met een specifiek geurtje naar huis moeten gaan. In de achterste zaal van het MoMu komen we even tot rust. Een pikzwarte ruimte met drie grote schermen waarop verschillende scènes van slechts enkele seconden worden uitgetrokken tot minuten. Het vertraagde beeld werkt hypnotiserend en doet ons even stil staan bij wat we al allemaal zijn tegengekomen.

Ten slotte betreden we samen met Dries verre landen en komen bij de meer geografisch bepaalde invloeden. Op kleine schermen wordt ons ook getoond hoe dergelijke kledingstukken tot stand komen en het geduld dat hierbij komt kijken. Mensen die honderden (soms zelfs over de duizend) uur werken aan een kledingstuk is te indrukwekkend om te bevatten voor iemand die nog geen knoop kan aannaaien.

Over het algemeen is deze tentoonstelling zeker de moeite waard. Je komt terecht in de leefwereld van modeontwerper Dries Van Noten en je gaat vast en zeker geïnspireerd terug naar buiten.

 

Dear Pharrell Williams

Wat tovert Pharrell Williams allemaal uit zijn hoge hoed? Allereerst de ene hit na de andere, ondersteund door twerkende danseresjes genaamd The Baes. Vervolgens laat hij ons zien dat, ondanks zijn jarenlange ervaring in de muziekwereld, hij nog steeds onder de indruk kan zijn van het publiek. Hij gedraagt zich dan ook als een bescheiden groentje, maar dan een met een paar grammy’s op zak. Ten slotte zorgt hij gewoon voor een goed en ongedwongen feestje, eentje waarbij het publiek al vanaf de eerste noot bij recht sprong vanuit hun stoelen.

Pharrell Williams is niet meer weg te denken uit onze popcultuur. Hij herdefinieert niet enkel de muziekwereld op regelmatige basis, maar vindt zichzelf ook constant opnieuw uit. Van bonzende rockbeats, naar zwoele R&B platen tot funktastische soulnummers. Pharrell ziet het hele plaatje.
Van N.E.R.D. tot “feat. Pharrell Williams”, hij is alomtegenwoordig, zelfs wanneer je het niet eens beseft. Het is natuurlijk niet eenvoudig om met zoveel artiesten samen te werken en dan een solo concert te geven waarin je toch je grootste hits wil spelen. Pharrell lost dit probleem om door simpelweg een mashup te maken van nummers waarin hij een kleinere rol speelde, zodat we toch niet met lege handen naar huis zouden gaan. Zo kwam dan toch “Beautiful”, “Drop it like it’s hot” en zelfs “Hollaback Girl” aan bod. Zonder teveel air nodigde hij vervolgens enkele meisjes uit om op het podium mee te vieren. Niet om hun meest sexy danspassen te tonen, maar om gewoon samen met hem plezier te maken. Hij stelt zich warm en respectvol op tegenover zijn fans, iets wat je tegenwoordig niet van elke artiest kan zeggen. Kanye West vraagt rolstoelgebruikers om recht te staan tijdens zijn optreden, Pharrell nodigt ze mee uit op het podium…

Nadat hij de ene hit na de andere op ons afvuurde was het uiteindelijk tijd voor “Happy”. Toegegeven, dat nummer hebben ze zo blauw gedraaid dat het me niet echt meer happy maakt. Totdat Pharrell ons eraan herinnerde dat dit niet zomaar een commerciële popsong was, gedoemd om op nummer 1 in de hitlijsten te staan. Nee, het is een positieve boodschap in een wereld waar angst en negativiteit maar al te vaak centraal staan. Toen hij ons eraan herinnerde dat we niet bang hoefden te zijn en het glas meer halfvol moesten bekijken, konden we niet anders dan ons volledig over te geven aan de vrolijk beats van Happy.

 

You know you make me wanna…Shout!

Hoge kapsels, de minirok, vrije liefde, flower power en natuurlijk The Beatles. Iedereen kent de bekendste fenomenen uit de jaren zestig of heeft ze zelf mogen ondervinden. Moest u een paar decennia te laat zijn geboren of u wilt uw glorietijden graag nog eens herbeleven, dan is Shout! de musical die u moet gaan zien.

De oorlog ligt al enkele jaren achter ons, de tijden zijn veranderd. De gouden jaren zestig zijn aangebroken en dat schreeuwt om een groot, kleurrijk en vooral progressief feest. Shout! toont ons het verhaal van 5 verschillende meisjes die middenin dit feestgedruis hun identiteit proberen te vinden. Hun favoriet magazine SHOUT geeft hen maar al te graag een label, maar ze ontdekken al gauw dat ze meer zijn dan een dom blondje, een kneusje, een slet, een beauty en de zorgzame moeder. In de jaren zestig worden grenzen overschreden en deze vijf dames zijn maar al te enthousiast om uit hun hokje te springen en deze nieuwe wereld te veroveren.

De sketches doen ons lachen, de nummers durven vaak te ontroeren en het geheel wordt ondergedompeld in een zee van nostalgie. De dynamiek is bruisend en de samenzang van de vijf dames is heel innemend. Maar wat deze musical zeker en vast een must see maakt is het geweldige decor. Dit in combinatie met de juiste outfits doet de jaren zestig helemaal tot leven komen. Je hebt ook niet veel verbeelding nodig om door te hebben wanneer de personages in de cinema zitten of bij de kapper of gewoon weer in de woonkamer. De kleinste details zorgen voor een zeer geloofwaardig decor en stimuleren je inlevingsvermogen. En als dit nog niet genoeg is, wie kan er overigens stil blijven zitten op klassiekers zoals “Downtown”, “Goldfinger”, “Eviva España” en natuurlijk “Shout”. Antwerpen zingt, maar dan in het Klokhuis, onder het wakend oog van de idolen uit de jaren zestig.

 

Tickets:

http://www.vlaamsfruit.be/producties.php#44

 

 

Paper Towns

Een jeugdtrauma, een wild, nachtelijk avontuur en een grote, mysterieuze verdwijning. Dit zijn de beginselen van Paper Towns (John Green).

Quentin’s eerste, grote avontuur begint hij als kleine jongen buren wordt met de mooie, onstuimige Margo. Wanneer ze negen jaar zijn ontdekken ze samen in het plaatselijke park het lijk van een man die zelfmoord had gepleegd. Deze gebeurtenis heeft hen beide om een verschillende manier beïnvloed, maar doorheen de jaren heen zijn Margo en Q uiteen gegroeid. Ze zitten nu op hun laatste jaar van de middelbare school en hun wegen lijken nog steeds een andere richting uit te gaan tot op een avond Margo bij Q door het vensterraam klimt. Ze neemt hem die nacht mee op een onvergetelijk avontuur, maar verdwijnt de volgende dag voorgoed uit zijn leven. Q is ervan overtuigd haar terug te vinden en gaat samen met zijn vrienden op zoek naar aanwijzingen die zij voor hem zou hebben achtergelaten.

Paper Towns is een boek over ontsnappen. Over door je straat of huis wandelen zonder te beseffen dat dit alles echt is. Het gaat over jezelf voelen als een figurant in een wereld waarin je niet thuis hoort. Je bent een papieren persoon, levend in een papieren stad. Je bent een ballon, wiens touwtjes moeten worden doorgeknipt. Het boek begint met een soort kinderlijke onschuld en eindigt in een volwassen wanhoopsdaad. John Green neemt je mee op Quentin’s zoektocht naar Margo. Hij vertaalt poëzie naar moderne, jeugdliteratuur. Green kan zo’n realistisch beeld schetsen van de jongeren in zijn boek, dat je je mee uitgenodigd voelt op hun eindejaarsfeestjes of een passagier mag zijn op hun roadtrip. Het smalltown gevoel en de drang naar escapisme die hierbij hoort is zeer sterk te proeven in dit boek. Het vertelt een verhaal van twee tegengestelden. Q, die gelooft in de toekomst en Margo die ervan overtuigd is dat “voorgoed uit hedens” bestaat. Het verhaal neemt je mee naar leegstaande gebouwen en pseudo wijken, die symbool zouden kunnen staan voor de leegte en eenzaamheid die Margo voelt. Ze beschouwt haar wereld en alle mensen daarin als regels uit een boek. Een boek dat ze zelf al jarenlang bijhoudt en telkens weer herschrijft. Ze blijft schrijven tot ze geen papieren meisje meer is, tot haar ballon volledig uit het zicht is verdwenen. Dan pas kan ze vrij zijn.

 

Disney vs. Teen movies

We zijn het hierna genoemde citaat allemaal wel eens een keertje tegengekomen: “I blame Disney for my high expectations of men”. Een rare uitspraak vond ik, aangezien deze mensen het echte leven vergelijken met letterlijke sprookjesverhalen. Niet te vergeten dat deze personages ook nog eens getekend zijn, dus een echte gelijkenis met de werkelijkheid is er niet meteen. En laten we eerlijk zijn, we zijn zeker geen prinsessen. Wat mijn hoge verwachtingen van romantiek en mannen heeft doen oplaaien zijn eerder teen movies.

Met teen movies bedoel ik de klassieke high school films, waarin de jongen altijd het meisje krijgt en ze nog lang en gelukkig leven. Toen ik hierover begon na te denken kwam ik tot het besef dat teen movies niet zoveel verschillen van Disney films. Het zijn eigenlijk sprookjes, maar dan gesitueerd in het moderne leven van een hedendaagse tiener.

Laten we de gelijkenissen even op een rijtje zetten:
Elke Disney film en tiener film heeft een held. Meestal is dit het meisje. Het meisje heeft een benarde of onaangename huidige situatie, die alleen kan worden opgelost door de tussenkomst van een jongen. Zo wordt de ijskoningin Kat in 10 things I hate about you ontdooit door de mysterieuze Patrick. Het “lelijke” eendje Laney uit She’s all that wordt omgevormd tot potentiële promqueen door de populaire Zack. Cher uit Clueless kan haar materialisme pas opzij zetten als ze het echte geluk vindt bij haar eigen Prince Charming. En zo gaat het lijstje wel door. Slechts heel soms is het de jongen die gered moet worden zoals Preston uit Can’t hardly wait die letterlijk heel zijn leven wacht om zijn liefdesverklaring te uiten aan Amanda. Of Matthew uit The Girl Next Door die eindelijk leert hoe hij voluit kan leven dankzij zijn nieuwe, sexy buurmeisje Danielle.

Elke Disney film en tiener film heeft een vijand. De meeste vijanden uit Disney films laten hun haat circuleren rond jaloezie en hebzucht. Denk maar aan de boze heks uit sneeuwwitje die de mooiste van het land wou zijn, of de stiefmoeder van assepoester die jaloers was op haar zacht karakter en liefelijk uiterlijk. Of zelfs Jafar, die de macht van de sultan wil overnemen. Wel, het zal geen verrassing zijn maar ook dit zijn vaak de motieven van de slechteriken uit tiener films. Zo draait het in Mean Girls bij de plastics volledig om populariteit en macht. In Clueless en Jawbreaker worden de getransformeerde lelijke eendjes plots overspoelt door een nieuw machtsgevoel waardoor zij algauw een rolverschuiving ondergaan van onschuldige nobody naar machtsbeluste high school queen. Taylor uit She’s all that is jaloers op de make over van Laney en beseft dat zij niet langer de populairste en knapste is van de school. Dus de slechteriken zijn dikwijls degene die belang hechten aan uiterlijk, populariteit en macht. Daarom worden ze in deze tiener films vaak vertegenwoordigd door de elite van de middelbare school.

Elke held of vijand heeft een sidekick. Dit kan gaan van Timon en Pumba tot de raaf van Maleficent. Ook in de tienerfilms is er meestal “the best friend” die het hoofdpersonage bijstaat met raad of onmiskenbaar de kant blijft kiezen van zijn partner. Andie wordt in Pretty in Pink tot ergernis toe bijgestaan door haar oude vriend Duckie. Laney krijgt dating advies van haar trouwe vriend Jesse. En in Can’t Hardly Wait weet Preston dat hij altijd kan rekenen op de sceptische Denise. Maar ook de villains worden trouw bijgestaan door hun sidekick. Courntey uit Jawbreaker wordt constant gevolgd door haar naïeve vriendin Foxy en in Easy A wordt de gelovige Marianne steeds omringd door een leger van Bible lovers. Zowel vriend als vijand staat er nooit helemaal alleen voor.

Ten slotte hebben beide genres een happy ending. Het eindigt meestal met een epische kus, een extreme poging om iemand ervan te weerhouden op dat vliegtuig te stappen of een liefdesverklaring om U tegen te zeggen. Uitspraken zoals: “I’ve made that bet before I really knew you…before I really knew me” of “You said you couldn’t be with someone who didn’t believe in you. Well I believed in you, I just didn’t believe in me. I love you…always”. Een beetje melig, maar we vinden het allemaal wel leuk, laten we eerlijk zijn. Wat vooral gelijkend is met Disney films is een einde zonder verdere uitleg. Alsof we weten dat het hierna wel allemaal van een leien dakje zal lopen. We weten dat de kus er is geweest dus dat moet dan maar genoeg zijn, niet waar? Maar de meeste tiener films spelen zich af in het laatste jaar van de middelbare school. Dus na die epische kus begint de zomervakantie en daarna gaat ieder zijn eigen weg op. Dus was dit het dan allemaal wel waard? Die strijd om populariteit en het verlangen naar die ene speciale jongen? Want eens de zomer voorbij is, moeten we haast veronderstellen dat de meeste koppels niet lang zullen samenblijven. Er wordt in sommige films zoals She’s all that en 10 thing I hate about you zelfs gezegd hoe ver weg de ene gaat studeren. En je gaat me toch niet vertellen dat de geliefde hen altijd volgt? Trouwens hun leven moet nog maar net beginnen en geloven we nou echt in lange afstandsrelaties? Maar net zoals in de Disney films hoeven we ons niet af te vragen wat er hierna met onze geliefde koppels gebeurd. We geloven gewoon dat het goed komt…

Beide genres verschillen dus niet zo sterk van elkaar en hebben vaak bijdrage geleverd aan ons beeld en onze verwachtingen in de liefde. Ik denk dat we allemaal, jong en oud, nog steeds een beetje geloven in een Prince Charming. En het maakt ons niet uit of hij komt aanrijden op een wit paard of gewoon op zijn fiets.

 

Nieuwe obsessie: YouTubers

YouTube bestaat ondertussen al negen jaar. Ik kan me niet exact meer herinneren wat mijn eerste YouTube filmpje was, maar ik wil graag geloven dat het gaat om het clipje waarin twee jongens volledig losgaan op Chop Suey van System of a Down. Ik zal de link op het einde van deze post toevoegen. Voor mij is YouTube lang een site geweest om muziekvideo’s op te bekijken. Sinds de dood van de M van MTV, was dit vaak de enige bron om videoclips mee te zien. Later kwam ik terecht bij korte sketches van programma’s zoals MadTV en SNL. Dit was mijn YouTube-wereldje. Muziek en komedie. Entertainment dus. Het is pas sinds kort dat ik heb ontdekt dat er nog een andere vorm van vermaak op YouTube bestaat. Namelijk het wel en wee volgen van zogenaamde “YouTubers” (of eventueel Vloggers).

Mijn eerste aanvaring met een YouTuber gaat echter al een paar jaar terug, nog voor mijn nieuwe obsessie de hoogte in werd gedreven. De eerste YouTubers die mij waren opgevallen waren Michael Buckley (What the Buck) en Jenna Marbles. Ik bekeek hun filmpjes met veel plezier, zonder te beseffen wat een YouTube gemeenschap precies inhield. Voor mij waren het gewoon mensen die video’s posten op YouTube, en dat kan nu net iedereen doen. Dus hoewel ze mij zeker aan het lachen brachten, was ik nog niet helemaal mee met de impact die ze hadden op deze vorm van sociale media.

Recentelijk botste ik op meer YouTubers en begreep ik meer en meer wat de fascinatie was met deze mensen. Deze vloggers posten bijna elke dag een filmpje van zichzelf waarin ze dingen uit hun dagelijks leven laten zien of waarin ze uitdagingen doen samen met hun vrienden. Het lijkt inderdaad banaal om op te gaan in een wildvreemde zijn dagdagelijkse bezigheden. Who cares, right? Maar deze YouTubers zijn niet zomaar amateurs die dwaze homevideo’s posten, ze zijn hoegenaamd echte beroemdheden. Ze hebben hun echten conventies zoals Vidcon en Playlist waar ze jaarlijks hun fans kunnen ontmoeten. Sommigen hebben meer dan een miljoen volgers, die zich trouw hebben geabonneerd op het kanaal van hun favoriete YouTuber. Deze mensen posten niet enkel video’s voor de lulz, neen, ze verdienen hier wel degelijk hun dagelijkse kost mee. Op een of andere manier hebben ze hun stardom bereikt, maar door dagelijks face to face met hun kijkers te communiceren, maakt het ze heel menselijk en is de band veel persoonlijker dan met een filmster of zanger. Toegegeven, ze weten hoe ze met hun camera en de belichting moeten werken, maar verder zijn het gewoon jonge mensen zoals u en ik. Sommige met een opleiding, anderen zijn meteen voor hun droom kunnen gaan. Het zijn mensen met gebreken, angsten en problemen waarmee iedereen te kampen heeft. Ze slagen er in om meer dan eens mijn dag op te vrolijken.

Enkele YouTubers die ik momenteel hardnekkig volg zijn: Shane Dawson, Tyler Oakley, Joey Graceffa, Grace Helbig, Mamrie Hart, Steve Greene, Jacksfims en TheFineBros. Deze mensen zijn zeker de moeite om eens te volgen. Ze doen gewoon hun eigen ding en durven zich open te stellen aan heel de wereld met de meest absurde en pietluttige zaken uit hun leven. Ik neem aan dat de negatieve commentaren die ze soms krijgen vast en zeker pijn zullen doen, maar hun je m’en fous principe weet iedereen te charmeren. YouTube is dus meer dan een thuisbasis voor music video’s, het is een thuis voor zowel vloggers als hun volgers.

Hieronder de link van het allereerste YouTube filmpje dat ik ooit heb gezien:

 

 

Over liefde, pijn en familie

Kreta, een eiland afgezonderd van de wereld. Ze onderscheiden zich zelfs met het Griekse vasteland. Het is een volk op zich en daar zijn ze trots op. Er heerst tot op heden toe een sterk gemeenschapsgevoel onder de mensen in de kleine dorpen waarmee het eiland is bevolkt. Hoewel we Kreta nu voornamelijk kennen als een toeristische, zonovergoten plek, met warme en zachtaardige mensen, kreeg het aan het begin van de twintigste eeuw een donker kantje. In de buurt van Agios Nikolaos ligt namelijk het dorpje Plaka, waaruit tot de jaren 60, geregeld leprozen werden overgescheept naar het eiland Spinalonga. Zij werden verbannen door hun ziekte en moesten al hun familie en bezit achter laten om een afgezonderd leven te leiden tussen andere lotgenoten.

Deze triestige geschiedenis krijgt een meer optimistische kijk dankzij het boek “Het Eiland” van Victora Hislop. We gaan samen met Alexis op zoek naar haar familiegeschiedenis op het eiland Kreta. Haar moeder Sofia heeft haar verleden steevast voor haar dochter verborgen gehouden, maar nu deze op een keerpunt in haar leven staat, besloot Sofia dat het tijd werd om open kaart met haar dochter te spelen. Het boek neemt ons verschillende generaties terug en voelt als een warme, melancholische reis doorheen het verleden aan. We maken kennis met gemeenschapsgevoel en de tradities van de Kretenzers, maar ook met hun bekrompenheid en angsten voor het onbekende. We leren de familie van Alexis kennen, die doorheen de jaren zowel traumatische als vreugdevolle dingen heeft moeten doorstaan. Maar we ontdekken vooral dat kracht en levenslust van de ter dood veroordeelde leprozen, hen sterker maakt dan we zelf ooit kunnen zijn. Het eiland Spinalonga, daar jarenlang een mistroostige reputatie heeft gehad, lijkt helemaal niet zo’n vreselijke plek te zijn. Mensen gingen er niet heen om hun laatste jaren als een hoopje verdriet in donkere steegjes te doen verslijten. Ze hervonden hun energie en wil om verder te gaan en stichten een nieuwe gemeenschap op.

“Het eiland” is een verhaal van lief en leed, maar ook van zelfkennis. Doorheen de generaties van vrouwen ontdekken we waar de verbanden zitten en waarom Sofia niet graag haar verleden wil erkennen. Het is misschien een beetje cliché maar de drie woorden die het best dit boek zouden omschrijven zijn “ontroerend, meeslepend en hartverwarmend”. Ik ben nog niet klaar om deze liefdevolle en soms dubieuze personages los te laten, maar het is tijd om Kreta te verlaten en het te laten rusten in de schaduw van Spinalonga.

 

 

But first…let me take a stemfie

Het is niet mijn bedoeling om hier ooit een politieke discussie op te starten en nu de verkiezingen volop bezig zijn ben ik dit ook niet van zin. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet graag “cultureel fenomeen” wil bespreken, dat nu net toevallig iets te maken heeft met de verkiezingen. Ik heb het hierover de Stemfie.

Gisterenavond hoorde ik op de achtergrond een nieuwsanker alle do’s en don’ts opsommen voor tijdens het stemmen. Zijn laatste puntje luidde als volgt: En het is verboden om een stemfie te nemen. Voor zij die niet weten wat dat is, en ik gok dat dit maar een kleine minderheid is, een stemfie is een selfie in en/of rond het stemhokje. Zoals er ons al jaren wordt ingeperst is stemmen volledig anoniem en is het een groot geheim voor wie je hebt gekozen. Natuurlijk is dit op zich al de grootste onzin. Ik moet rond deze tijd Facebook maar openen, het minst anonieme publieke forum ter wereld, om iedereen zijn mening over zijn favoriete partij te mogen meelezen. En de tientalle gezellige discussies die daarop volgen. Toen ik het woord “stemfie” uit de mond van het nieuwsanker hoorde komen dacht ik meteen: Morgen staat instagram vol met stemfies, I guarantee it. Niet alleen hebben ze de mensen iets leuks verboden, waardoor ze het natuurlijk nog meer willen doen. Maar er bestaat dan ook nog een geweldige naam voor! Natuurlijk gaat iedereen met een beetje lef een stemfie trekken. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er zelf geen getrokken. Dit kan aan mijn gebrek aan lef liggen, maar ook aan mijn desinteresse voor selfies in het algemeen. Maar ik oordeel zeker niet, want de stemfies zijn hilarisch. Het kan de mensen duidelijk niets schelen wat er van hen wordt verwacht. Ze doen iets dat niet mag, maar het blijft er onschuldig en grappig uitzien. Dus om deze mensen te beboeten zou het een beetje belachelijk zijn. De echte insanity wolves onder ons laten werkelijk zien op wie ze stemmen, maar de meerderheid houdt gewoon zijn blanco stemformulier voor de camera en trekt er een uitdagend gezichtje bij. Niet echt de grote criminaliteit die we moeten aanpakken denk ik.

Wat ik me afvraag is: Wie zijn deze stemfie mensen? Zijn ze net wel of net niet in de politiek geïnteresseerd? Willen ze een statement maken dat ze er trots op zijn dat ze kunnen gaan stemmen of willen ze net laten zien dat het hen niets kan schelen en ze liever een selfie trekken? Of is de maatschappij zo selfie obsessed dat het al lang niet meer uitmaakt waar er een wordt getrokken, als ze maar bestaat!

 

Fancy – Iggy Azalea

Ik krijg dit nummer maar niet uit mijn hoofd. Hoe goed is dit?! Iggy Azalea IS the new classic! Ik vond dat dit lied al sowieso een 90ies vibe had en dat benadrukken ze nog eens extra door de videoclip te laten inspireren door de 90ies film “Clueless”. In ieder geval een heerlijk, arrogant nummer waarbij je jezelf even aan de top door voelt. De gouden kettingen en dollartekens mag je er zelf bij verzinnen.

 

The Spectacular Now

Soms heeft een film niet noodzakelijk een gestructureerd verhaal nodig, maar volstaat een sterk onderwerp. The Spectacular Now toont dit nauwgezet aan.

Sutter zit in zijn laatste jaar van de middelbare school en feest er graag op los. Zijn gedachten zitten niet zozeer bij de toekomst maar hij staat erop om in het “nu” te leven. Wanneer zijn vriendin hem dumpt vanwege zijn nonchalante houding tegenover het leven leert hij Aimee kennen. Een meisje ver buiten zijn sociale kringen, die als snel voor hem lijkt klaar te staan en hem helpt zijn blik te verruimen. Ik zie het u al denken: Oh nee, weer zo’n typische teenage movie, waar de populaire jongen verliefd wordt op het nerdig schoolmeisje, waarbij ze allebei een wijze levensles over zichzelf leren en happily ever after leven (of toch tot wanneer ze naar de universiteit gaan, want meestal komen we niet te weten hoe het met onze favoriete teen movie koppels afloopt).

Geen paniek! The Spectacular Now is allesbehalve een cliché. Geen wonderbaarlijke makeovers, geen epische liefdesmomenten, geen “maybe she’s the one after all” openbaringen. Onze protagonist Sutter is meer een antiheld. Hij is populair maar eerder als de goedlachse partyboy en wordt stiekem door zijn peers als een lachertje gezien. Aimee is geen bebrilde naïeve seut, maar een gewoon meisje dat liever comics leest dan naar feestjes te gaan, zonder eruit te zien als een Comiconcliché. Ze vinden elkaar bij toeval en Sutter weet niet goed of hij haar ziet als iets meer dan een vriendin. Hij wil haar een plezier doen door met haar te daten en gaat ervan uit dat zij hem na een tijdje toch zal laten vallen. Sutter leeft ervoor anderen te plezieren, zodat hij niet hoeft na te denken hoe hard hij zichzelf teleurstelt. Zijn afwezige vader is in zijn ogen een onbekende held en het gemis naar zijn vader lost hij op door elke dag lichtelijk beschonken door het leven te gaan. Tot dusver geen al te standaard liefdesverhaaltje, nietwaar?

Sutter leert, onder meer dankzij Aimee, dat enkel in het heden leven hem niet veel zal opleveren. Zonder aan zijn gevolgen en toekomst te denken, blijft hij in een spiraal van ongeluk en eenzaamheid ronddwalen. Het wordt tijd dat Sutter zijn verleden onder ogen ziet en tot het besef komt dat enkel hij zichzelf kan veranderen.  Het verhaal is veel realistischer dan de meeste films van dit genre, maar krijgt hierdoor enkele ontnuchterende en confronterende neveneffecten.